Urodził się 20 sierpnia 1899 roku w Brzesku. Ukończył gimnazjum w Nowym Sączu, gdzie otrzymał świadectwo dojrzałości, będąc wówczas na urlopie wojskowym – walczył w 6. Pułku Piechoty Legionów. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, został przydzielony do 1. Pułku Artylerii Górskiej. Rok później został mianowany podchorążym i wyruszył na front. Brał udział w walkach pozycyjnych w bitwie nad Berezyną, ofensywie kijowskiej, w odwrocie spod Kijowa i kolejnej ofensywie od Kocka, przez Siedlce, Białystok i Grodno. Pełnił funkcje oficerskie, działał w wywiadzie, był dowódcą plutonu.

Za walki pod Kijowem i Brześciem Litewskim otrzymał Krzyż Virtuti Militari V i IV kl. oraz Krzyż Walecznych. W pierwszych latach niepodległości zaczął studiować na Wydziale Rolniczo-Leśniczym Politechniki Lwowskiej w Dublanach., ale po śmierci ojca przerwał studia i ponownie rozpoczął służbę wojskową. W latach 1920-1921 ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. 1 922 został awansowany do stopnia ppor., a rok później do stopnia do stopnia por. Studiując zaczął zagłębiać tajniki wychowania fizycznego w poznańskiej CWSGiS. Ukończył tam 3-miesięczny kurs gimnastyczno-sportowy, 9-miesięczny kurs wychowania fizycznego oraz 10-miesięczny kurs szermierczy. W 1927 roku rozpoczął pracę jako instruktor w Ośrodku Wychowania Fizycznego w Wilnie. Prowadził tam wszechstronne szkolenia,, wspierał działalność WKS Pogoń oraz pełnił funkcję instruktora i kierownika sekcji szermierczej. W 1928 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i skierowany do poznańskiej CWSGiS, gdzie został instruktorem szermierki i narciarstwa. Rok Później przeniesiony został do CIWF w Warszawie. Początkowo pełnił funkcję dowódcy kompanii podoficerskiej, a od 1930 roku, kiedy został awansowany do stopnia kapitana został dowódcą kompanii oficerskiej. Tu także prowadził wykłady i zajęcia praktyczne z szermierki i narciarstwa. 11 maja 1933 został przeniesiony do 14. Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu, gdzie objął stanowisko dowódcy baterii. 19 marca 1937 roku otrzymał stopień mjr.

Szermierkę wyczynowo zaczął uprawiać od 1925 roku, reprezentując barwy: AZS Warszawa, Legii Warszawa i AZS Poznań.

Pierwszy sukces to 4. miejsce we florecie podczas mistrzostw Polski w 1927, oraz zwycięstwo w szabli podczas mistrzostw WP w 1928 roku. Tytuły mistrzowskie wywalczył w 1931 i 1934 roku, reprezentując wówczas barwy narodowe. W latach 1929-1934 4-krotnie brał udział w mistrzostwach Europy, zdobywając w turnieju drużynowym 2 brązowe medale. W 1932 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Los Angeles zdobył brązowy medal w pojedynku drużynowym. Ostatni znaczący sukces zanotował w 1936 zajmując 3. miejsce.

Jako jeden z pierwszych (wraz z K. Laskowskim i A. Papeem) otrzymał tytuł fechtmistrza amatora. Był także sędzią międzynarodowym. Duże zasługi miał także w rozwoju i popularyzacji narciarstwa. Był instruktorem i autorem podręczników dotyczących jazdy na nartach oraz członkiem PZN.

We wrześniu 1939 roku dowodził 2. dywizjonem 14. Pułkiem Artylerii Lekkiej, wchodzącym w skład 14. Dywizji Piechoty Armii „Poznań”. Brał udział w walkach nad Bzurą.

Zginął 22 września 1939 roku we wsi Buraków. W 1940 roku jego zwłoki ekshumowano i 19 marca złożono na cmentarzu komunalnym na Powązkach.

Pośmiertnie został awansowany do stopnia ppłk. artylerii WP.